- Szczegóły
-
Opublikowano: wtorek, 28, lipiec 2015 10:09
Rok 2023
55 56 57 58
ROK 2022
50 51 52 53 54
ROK 2021
45 46 47 48 49
ROK 2020
41 42 43 44
ROK 2019
35 36 37 38 39 40
ROK 2018
33 34
28 29 30 31 32
ROK 2017
25 26 27
20 21 22 23 24
ROK 2016
16 17 18 19
15 (maj) 14 (kwiecień) 13 (marzec) 12 (luty) 11 (styczeń)
ROK 2015
10 (grudzień) 9 (listopad) 8 (październik) 7 (wrzesień) 6 (sierpień)
5 (lipiec) 4 (czerwiec) 3 (maj) 2 (kwiecień) 1 (marzec)
- Szczegóły
-
Opublikowano: poniedziałek, 24, marzec 2014 14:52
Urząd Gminy w Gołczy przypomina o konieczności uiszczania opłat za odbiór odpadów komunalnych. Opłaty te dokonywać można w kasie Urzędu Gminy w Gołczy, przelewem internetowym na rachunek bankowy KBS Kraków: 65 8591 0007 0150 0750 0417 0147, w banku, urzędzie pocztowym oraz u inkasenta Artura Zwoźniaka. Prosimy, aby przy wpłatach podać imię i nazwisko osoby, która złożyła deklarację, adres nieruchomości, na której powstają odpady oraz tytuł wpłaty: „opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi za m-c ….”. Ponadto Urząd Gminy w Gołczy informuje, iż rozpoczęła się procedura egzekucji opłat wobec osób, które nie uiściły należności.
- Szczegóły
-
Opublikowano: wtorek, 29, kwiecień 2014 21:26
Parafia p.w. Św. Mikołaja, Wysocice 58
Proboszcz: ks. Mirosław Besterecha
tel. 789 255 700
Rys historyczny:
- 1186 - wg tradycji wówczas miała istnieć tu parafia oraz obecny romański kościół. Pewne jest, że romański kościół powstał tu w XII w.
- 1257 (lub 1252) - pierwsza wzmianka o wsi - własności Odrowążów
- przełom XII i XIII w. - Odrowąże, a być może nawet Iwo Odrowąż, budują grodowy kościół św. Mikołaja, jako jeden z pierwszych obiektów tego typy na ziemiach polskich
- 1327 - pierwsza źródłowa wzmianka o kościele
- od 1335 - w Wysocicach mieściła się siedziba dekanatu kościelnego przeniesiona tu z Prandocina
- 1565-1613 - kościół parafialny stanowił zbór ariański
- XVIII w. - do kościoła od pn. dobudowano zakrystię
- 1779 - w kościele św. Mikołaja dano nowy strop
- XIX w. - w kościele dobudowano kruchtę i obniżono kalenice dachów.
- przeł. XIX i XX w. - budowa dworu
- 1956 - w absydzie kościoła odkryto niewyraźną romańską lub gotycką polichromię, a we framudze okna - palmetę romańską.
Kościół Św. Mikołaja
Fundacji Odrowążów (a może nawet samego Iwo Odrowąża) z przełomu XII i XIII w. Wg tradycji istniał on już w 1186, ale nie potwierdzają tego badania naukowe. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi dopiero z 1327, ale już w 1335 stał się siedzibą dekanatu kościelnego przeniesioną tu z Prandocina. W l. 1565-1613 zgodnie z występującym w tym czasie trendem budowla ta została przekazana arianom na zbór.
Dzięki temu, że do dziś zachował się w swej pierwotnej formie, należy do najstarszych i najlepiej w Polsce zachowanych wiejskich kościółków romańskich typu obronnego. Stanowi wysokiej klasy dzieło sztuki kamieniarskiej (zbudowany z ciosów). Należy do grupy grodowych kościołów jednonawowych z emporami zach. W XVIII w. od pn. dobudowano zakrystię, w 1779 dano nowy strop, w XIX w. kruchtę, obniżono też nieco kalenice dachów.
Kwadratowa wieża miała znaczenie obronne, o czym świadczą otwory strzelnicze. W wieży na I piętrze znajduje się oryginalna i rzadko spotykana sklepiona krzyżowo empora (rodzaj galerii) o nieznanym dziś przeznaczeniu z absydą otwartą w kierunku wnętrza nawy i ozdobiona potrójnym przezroczowym oknem, a na najwyższej, 5 kondygnacji - cztery bliźniacze okienka przeźroczowe podzielone kolumienkami.
We wnęce zewnętrznej ściany prezbiterium jest umieszczony kamienny posąg Matki Boskiej z Dzieciątkiem z pocz. XIII w., wykazujący wpływy bizantyjskie.
W portalu pd. - tympanon z płaskorzeźbioną sceną Narodzenia i być może postacią fundatora z pocz. XIII w. W prezbiterium widnieje romańskie okrągłe okienko, a w nawie pod stropem 4 nieduże zasklepione okna. W nawie - gotycka ambona z misterną dekoracją z przełomu XV i XVI w., renesansowy ołtarz boczny oraz barokowy ołtarz główny z XVII w. W absydzie pod 11 warstwami pobiały i narzutów odkryto w 1956 r. m.in. niewyraźną polichromię romańską i gotycką lub renesansową oraz barokową z XVIII w. (grzebień koguci i winne grona), a we framudze okna - palmetę romańską.
Dzwony gotyckie (najstarszy z 1530).
- Szczegóły
-
Opublikowano: wtorek, 29, kwiecień 2014 21:26
Parafia p.w. Św. Katarzyny, Ulina Wielka 100
Proboszcz: ks. Jacek Kalkowski
Została erygowana w XIV wieku. W 1655 roku powstał kościół parafialny, drewniany, który później był przebudowywany. Parafia liczy około 560 mieszkańców, a jej proboszczem, podobnie jak w Mostku, jest ks. Jacek Kalkowski.
- Szczegóły
-
Opublikowano: wtorek, 29, kwiecień 2014 21:25
Parafia Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, Szreniawa 8,
Proboszcz: ks. Józef Baran
Wikariusz: ks. Michał Goguła
tel. 012/3886090
Szreniawa to czterotysięczna parafia na obrzeżach diecezji sosnowieckiej. Należy do dekanatu wolbromskiego.
„W imię Pańskie. Amen. Na wieczną pamiątkę rzeczy. Ponieważ co w czasie ręka ludzka zdziałała, wnet poosobno wniwecz się obraca, przeto ja, Bartosz Ligęza, starosta krakowski, uczciwy i do czynu skory człowiek, ufundowawszy w majątku mym Szreniawie kościół w części murowany, w części drewniany pod wezwaniem Narodzenia N. Maryi Panny, dotąd nie mający swego rządcy, przeznaczam dla jego rządcy następujące uposażenie...” - tak rozpoczyna się w przekładzie na język polski akt erekcyjny kościoła w Szreniawie z 26 listopada 1314 roku. Dokument podpisany był w Szreniawie, dziedzicznej wsi fundatora. Ligęzowie (Ligenzowie) byli szlachtą pieczętującą się herbem Śreniawa (Szreniawa). Do nich należały wsie położone u źródeł i w górnym biegu rzeko Szreniawy.
W średniowieczu częstym zjawiskiem było, iż przedstawiciele możnych rodów fundowali klasztory i kościoły parafialne, aby podnieść swoją pozycję wśród braci szlachty i ludu. Fundator nabywał wieczyste prawo patronatu, a kościół i jego proboszcz byli hojnie uposażani. Według cytowanego na wstępie dokumentu rządca kościoła szreniawskiego otrzymał: dom z ogrodem, trzy przylegające role kmiece (około 12 hektarów), trzech poddanych, wolny wyrąb w lasach, czynsz w naturze i dziesięcinę snopkową zarówno od folwarku wsi Szreniawy, jak też i od mieszkańców wszystkich pozostałych wsi wchodzących w skład parafii: Adamowic, Sulisławic, Makowa, Wierzchowiska, Dąbrowca, Szarkówki, Witowic, Podlesic, Trzebienic, Przybysławic, Lgoty i Mostku. Parafia w Szreniawie należała więc do zamożnych. Jej roczny dochód wynosił około 11 grzywien, a grzywna równała się około 2000 gramom srebra. Dochód ten był wyższy od parafii w Słomnikach. Dziesięcinę snopkową „od wszelkiego ziarna” proboszcz miał odbierać osobiście, natomiast tzw. meszne, czyli 40 miar (około 20 kwintali) jęczmienia i owsa mieszkańcy parafii mieli dostarczać na uroczystość św. Marcina Biskupa.
Szreniawska parafia należała początkowo do dekanatu w Prandocinie, później do Wysocic. Była nie tylko najmniejszą jednostką administracji kościelnej, ale również państwowej. Obszar parafii należał do powiatu proszowickiego. Wokół kościoła parafialnego do początków XIX wieku znajdował się cmentarz grzebalny. Zmarli proboszczowie chowani byli natomiast pod ołtarzami lub w podziemiach kościoła.
Wzniesiony przez Ligęzę kościół przetrwał do 1615 roku. Wtedy to ks. Feliks Pękowski zbudował nową świątynię.
Jak budowano kościół w Szreniawie
Po klęsce powstania styczniowego nastąpił podział większości majątków szlacheckich w parafii Szreniawa. Na przełomie XIX i XX wieku mieszkało tu około 5 tysięcy ludzi. Dawny drewniany kościół nie mógł pomieścić takiej liczby wiernych. W świątyni było tak duszno i gorąco, że świece na ołtarzu gięły się i spadały, ludzi mdleli, a ksiądz każdą sumę musiał odchorować. W tej sytuacji z inspiracji ówczesnego proboszcza, ks. Wincentego Biechońskiego przystąpiono do budowy kościoła murowanego, który pomieściłby wszystkich wiernych. Nadzór nad budową sprawowali: Kazimierz Zdanowski, właściciel folwarku w Szreniawie, Stefan Kozłowski, właściciel ziemski z Przybysławic oraz włościanie: Hieronim Bijak i Karol Pokwap. Parafianie zaś zobowiązali się płacić coroczne składki w wysokości jednego rubla z morgi. Składki przeznaczano na zakup cegły, drzewa i innych materiałów. Roboty prowadzili miejscowi murarze i cieśle kierowani przez majstra Jana Grimma z Kielc.
Fundamenty pod kościół założono w 1903 roku. Kłopoty finansowe sprawiły jednak, że w latach 1904 - 1905 pracę przerwano. Mimo pożyczki 2700 rubli zaciągniętej na 6 procent od pana Biukiewicza z Grodźca, budowano dalej sposobem gospodarczym, aby obniżyć koszty. Prace przyśpieszono, kiedy 7 grudnia 1907 roku nowym proboszczem został ks. Lucjan Tomasik. Za jego sugestią kościół powiększono, budując ramiona poprzeczne, tzw. transept, oraz kaplice. Gdy zabrakło pieniędzy na nową cegłę, rozebrano starą dzwonnicę, a materiał z niej użyto do murów i sklepień naw bocznych. Stare płyty kamienne użyto do ułożenia posadzki. W roku 1908 kościół przykryto prowizorycznym dachem oraz przeniesiono ołtarz główny i ołtarze boczne ze starego kościoła. W pracy wyróżniali się murarz Benedykt Micek i cieśla Adam Kowalczyk.
Nie obeszło się bez wypadków. W czasie rozładunku drzewa zginął Michał Cencek z Mostku, a kilku robotników potłukło się, gdy runęło rusztowanie. W lipcu 1909 roku znaczne szkody uczynił piorun, uderzając w sygnaturę.
Nadszedł wreszcie długo oczekiwany dzień. 12 września 1909 roku była piękna pogoda. Na placu przykościelnym zgromadziło się kilka tysięcy ludzi. Ostatnią Mszę św. w starym kościele odprawił proboszcz, ks. Lucjan Tomasik. Następnie ks. Józef Kwiatkowski, szambelan Jego Świątobliwości Ojca św., dziekan i proboszcz miechowski dokonał poświęcenia nowego kościoła. Pierwszą Mszę św. w nowej świątyni celebrował ks. Mieczysław Froelich z Pogoni koiło Sosnowca, a Słowo Boże głosił ks. Franciszek Gola z Niwki. Serca parafian przepełniała radość, że ich trud nie poszedł na marne, a oni mogą złożyć hołd Bogu w nowym kościele.
/tekst: Krzysztof Mucha/
- Szczegóły
-
Opublikowano: wtorek, 29, kwiecień 2014 21:25
Parafia Najświętszej Maryi Panny Częstochowskiej, Mostek 24
Proboszcz: ks. Jacek Kalkowski
Została erygowana w roku 1938, choć odpowiedni dekret wydano dopiero w roku 1963. Kościół parafialny wykonany jest z drzewa modrzewiowego. Pochodzi z parafii Smardzowice, gdzie był zbudowany w roku 1571. W 1938 roku przeniesiono go właśnie do Mostku. Parafia liczy około 720 mieszkańców, a jej proboszczem jest ks. Jacek Kalkowski.
- Szczegóły
-
Opublikowano: wtorek, 29, kwiecień 2014 21:24
Parafia Rzymsko Katolicka Wniebowzięcia NMP, Gołcza 105,
tel. 12/38-86-005
Proboszcz:
ks. dr Krzysztof Kozioł
Strona oficjalna: www.parafia.golcza.com.plPierwsza wzmianka źródłowa o parafii i kościele parafialnym pochodzi z 1326 r. Około 1585 r. wzniesiono nowy kościół. Ponowna budowa drewnianego kościoła miała miejsce w 1657 r. W latach 1946-1983 wybudowano nowy kościół ciosowy (stary kościół drewniany rozebrano i przeniesiono do tworzącej się parafii w Przesławicach); konsekrował go 29 V 1983 r. bp Stanisław Szymecki. Kościół malowano w latach 1972-1975, w 1993 r. przeprowadzono remont organów.
Księgi metrykalne: ochrzczonych od 1863 r., zaślubionych od 1877r., zmarłych od 1875 r. Kronika parafialna prowadzona po drugiej wojnie światowej.
Kaplice: Kaplica w Kamienicy, prawdopodobnie z początku obecnego stulecia.
Do parafii należą: Gołcza, Cieplice, Chobędza, Kamienica, Krępa, Rzeżuśnia, Wielkanoc.
Odpusty parafialne:
- Wniebowzięcia NMP - 15 sierpnia
- św. Józefa - 19 marca
Msze święte:
- niedziele: 8.00, 9.30, 11.30, okresowo 15.30
- dni powszednie: 7.00, okresowo 18.00
Poprzedni księża proboszczowie:
- ks. Józef Górbiel - 1919-1946,
- ks. Józef Pluta - 1946-1958 (budowniczy obecnego kościoła),
- ks. Eligiusz Jędrzejewski - 1958-1969,
- ks. Konstanty Tomal - 1969-1976,
- ks. Kazimierz Dzieża - 1976-1988,
- ks. Wiktor Zapart - 1988 -2010.
Księża pochodzący z parafii:
- ks. Stanisław Dobrzanowski - 1952 (Kraków),
- ks. Jan Kowalski - 1955 (Częstochowa),
- ks. Józef Piwowarczyk - 1955 (Kielce),
- ks. Stanisław Pułka - 1956 (Kielce, ob. w diec. Sosnowiec),
- ks. Bronisław Piwowarczyk - 1958 (Kielce),
- ks. Tadeusz Robakowski - 1960 (Kielce),
- ks. Stefan Dobrzanowski - 1963 (Kraków),
- ks. Jan Szarek - 1963 (Kielce),
- ks. Bogusław Perek - 1965 (Kielce),
- ks. Stanisław Słaboń - 1971 (Regensburg - Niemcy),
- ks. Stanisław Styczyński - 1974 (Częstochowa),
- ks. Krzysztof Osuch - 1976 (Jezuita),
- ks. Tadeusz Marczewski - 1982 (Kielce),
- ks. Jan Marczewski - 1984 (Kielce),
- ks. Bogdan Antoni Mosur - 1988 (Kraków),
- ks. Wiktor Mentel - 1992 (Kielce),
- ks. Jarosław Stanoch - 1998 (Kielce),
- br. Józef Robakowski - (Salezjanin).
Z parafii pochodzą 2 siostry zakonne.
Księża pochowani na miejscowym cmentarzu:
- ks. Jan Piekoszewski - 1993,
- ks. Józef Pluta - 1990.
- Szczegóły
-
Opublikowano: wtorek, 29, kwiecień 2014 21:24
Parafia Rzymsko Katolicka p.w. św. Bartłomieja Apostoła, Czaple Wielkie 1
Proboszcz: ks. Jacek Wójcicki
tel. 12/38-99-063
Historia Czapel sięga aż do roku około 1800 przed naszą erą. Na ten okres bowiem datowane są ślady osady, na które natrafiono podczas robót wodociągowych w 1993 roku. Według danych historycznych, tę właśnie osadę o nazwie Czapl – książe Kazimierz Sprawiedliwy w roku 1184 przekazał Kolegiacie św. Floriana w Krakowie, określając bliżej, iż znajduje się ona nad strumykiem, na południe od Przesławic. Nazwa z czasem ulegała zmianie na Nova Czapla, Czaple Duże, a obecnie Czaple Wielkie.
Przełomowym wydarzeniem historycznym w Czaplach, było zorganizowanie w latach 1326 – 1347 parafii składającej się z: Czapel, Czapel Małych i Smrokowa. Fundatorem parafii był biskup krakowski Jan Grot, który podczas organizowania parafii, bez uzgodnienia z Konwentem Parafii Miechowskiej, wyłączył wieś Przesławice z parafii miechowskiej i przyłączył do Czapel Małych. Tym pociągnięciem administracyjnym pragnął powiększyć parafię w Czaplach. Konwent poczuł się urażony decyzją biskupa i sprawę zaskarżył do Stolicy Apostolskiej, która spór rozpatrzyła na korzyść Miechowitów, a Przesławice wróciły do parafii miechowskiej. Od początku XV wieku został ostatecznie ustalony terytorialny podział administracji kościelnej i w zasadzie nie uległ zmianom po dzień dzisiejszy. W tym okresie historycznym pojawia się wzmianka o tym, że już w 1345 roku w Czaplach stał kościółek drewniany kryty gontem pod wezwaniem Bożego Ciała. Według przekazu ustnego zasłyszanego w roku 1930 od najstarszych parafian czapelskich, ów kościółek spłonął po nabożeństwie wieczornym od pozostawionej palącej się świecy. Na okoliczność istnienia w tym czasie kościoła – ks. Jan Wiśniewski w swym opisie „Dekanat miechowski", wyd. 1917 r. pisze: "W 1440 roku stał w Czaplach Wielkich kościół drewniany."
Z tej informacji można sądzić, iż pożar kościoła miał miejsce około 1440 roku. Dziedzicami Czapel byli wówczas: Jakub Trepka herbu Topor i Mikołaj Berziowski herbu Madrostki. W pierwszej połowie XVIII wieku, Popielowie herbu Sulima, nabyli wieś Czaple Wielkie i dziedziczyli je, aż do zakończenia II Wojny Światowej.
W 1523 roku na zgliszczach spalonej świątyni odbyła się konsekracja nowego, murowanego kościoła pod wezwaniem św. Bartłomieja Apostoła. Dla upamiętnienia tego wydarzenia, na zewnętrznej ścianie od południa wmurowana jest marmurowa płyta z napisem:
PER ANDREA
PYROCZKY
CONSTRUCTA
EST ECCLESYA
1523.
Przy budowie nowego kościoła budowniczy starał się zachować styl romański o charakterystycznej kwadratowej wieżycy zakończonej w górnej kondygnacji ośmiokątem. W wielu innych szczegółach starał się wzorować na kościele w Wysocicach (sąsiednia parafia z roku 1252). W kościele znajdują się cztery ołtarze. Ołtarz główny drewniany posiada dwie kolumny. W centralnej części znajduje się obraz przedstawiający męczeńską śmierć św. Bartłomieja Apostoła, namalowany przez Wojciecha Eliasza w 1865 roku. Drugi ołtarz z obrazem Matki Boskiej Bolesnej z zasuwą, na której namalowana jest św. Barbara. Trzeci ołtarz jest obrazem św. Józefa z dzieciątkiem Jezus na ręce. Czwarty ołtarz przy kruchcie od strony południowej z obrazem św. Jana Nepomucena. Wszystkie wymienione ołtarze są drewniane.
W podziemiach kościoła znajdują się trzy groby. W jednym z nich pod starą zakrystią został pochowany w 1682 roku proboszcz ks. Ignacy Zieleniecki. Drugi znajduje się przy wejściu głównym od strony południowej. Kiedy sklepienia tych grobów zapadły się, zrównano je z ziemią a na wierzchu ułożono cementową posadzkę. Trzeci grób znajduje się w nawie od strony północnej. W grobowcu zostały złożone zwłoki Zofii z Badenich-Popielowej. Zmarła 5 maja 1859 roku. Na własny koszt wyremontowała ona chylący się ku upadkowi kościół (wg. ks. J. Wiśniewskiego) wystawiła drewnianą plebanię, a murem otoczyła przykościelny cmentarz (dokonywano na nim pochówków do 1818 roku). W kościele znajdują się epitafia byłych właścicieli Czapel Wielkich z rodziny Dembińskich i ostatnich właścicieli rodziny Popielów. Na uwagę zasługuje duża, marmurowa tablica z brązową płaskorzeźbą ks. arcybiskupa Wincentego Teofila Chościak Popiela, urodzonego w Czaplach w 1825 roku a zmarłego w 1912 r. Został on pochowany w Warszawie. Na nowym cmentarzu przy głównej alei jest grobowiec, w którym pochowane zostały doczesne szczątki proboszcza ks. kan. Józefa Czyża urodzonego 12 marca 1833 roku a zmarłego 22 stycznia 1924 roku. Posługę duszpasterską w parafii czapelskiej sprawował dwukrotnie przez 63 lata. Obok znajduje się grobowiec ks. dr Stanisława Majchra urodzonego w 1908 roku w Czaplach Wielkich a zmarłego w wieku 42 lat. Na cmentarzu w Czaplach spoczywa również w grobowcu rodzinnym ks. Ludwik Mucha. Podczas ostatniej wojny był kapelanem Oddziałów Partyzanckich majora „Hubala”.
Od konsekracji nowego kościoła mijają 483 lata. Czapelska świątynia aczkolwiek jest obiektem zabytkowym, jednak bezklasowym, a to na skutek zmian jakie miały miejsce podczas różnego rodzaju remontów dokonywanych w kościele. Pod koniec XIX wieku, kiedy proboszczem parafii był ks. kan. Józef Czyż, dobudowana została od strony północnej nowa zakrystia. Pierwsza mieściła się w absydzie za wielkim ołtarzem (była ciasna i ciemna). W latach dwudziestych minionego wieku, w ścianie północnej wykute zostały dwa otwory, w których zamontowano okna. W ten sposób odpadły również notowania klasowe obiektu, ale uzyskano więcej światła we wnętrzu kościoła. W tym samym okresie czasowym wykonany został remont wieży niższej na kościele, zatracając równocześnie pierwotny jej kształt, co również miało wpływ na ocenę klasy zabytku. Podczas ostatniego remontu (1995 r.) z inicjatywy i przy współpracy z parafianami byłego proboszcza ks. Zygmunta Sawickiego – obydwie wieże (wyższa i niższa) pokryte zostały blachą miedzianą. Przy remoncie wieży niższej – w oparciu o archiwalne zdjęcie sprzed stu laty - przywrócony został pierwotny jej kształt. W perspektywie czasowej zaplanowano pokryć również blachą miedzianą całe zadaszenie kościoła (około 400 m2). Realizacja przedsięwzięcia była możliwa dzięki dobrze układającej się współpracy proboszcza z parafianami. Dało się to również zauważyć kiedy wyszła sprawa odpowiedniego miejsca pod zbiornik wyrównawczy budowanego wodociągu wiejskiego. Na ten cel udostępniona została działka z własności parafialnej.
Obecnie wystrój kościoła wewnątrz i na zewnątrz ulega dostrzegalnej zmianie. Plebania ma nowe pokrycie dachu i orynnowanie. Budynek otoczono obwódką betonową. Koło plebanii jest nowy wewnętrzny plac parkingowy. Na zewnątrz uporządkowane zostało otoczenie kościoła i plebanii. W budowie znajdują się dwa parkingi samochodowe oraz została poszerzona jezdnia na zatokę parkingową. W sadzie przyległym do plebanii usunięty został stary drzewostan, który w przyszłości będzie zastąpiony młodymi drzewkami. Od strony wschodniej teren plebanijny otoczono nowym płotem z elementów betonowych. Zmieniono całościowo zadaszenie tzw. ”babińca” oraz wstawiono, nowe dębowe drzwi boczne kościoła. We wnętrzu dokonano modernizacji oświetlenia i instalacji elektrycznej, wymieniono stare, spróchniałe ławki i mensy ołtarzy bocznych oraz konfesjonał. Zamontowano także automatykę mechanizmu dzwonów, które wzywają teraz nas nie tylko na Msze ale i do tradycyjnych modlitw: południowego „Anioł Pański” i wieczornej godziny „Apelu Jasnogórskiego.To wszystko zostało dokonane dzięki współpracy parafian z ks. proboszczem Jackiem Wójcickim, który od niedawna roku sprawuje duszpasterską posługę w naszej parafii, pełen inwencji i pomysłowości. Osobiście kieruje pracami społecznymi i bierze w nich czynny udział.
/tekst: Fryderyk Markiewicz/
